Sempre en Galiza
Desde ahora, de vez en cuando, escribiré también en castellano y gallego. Razones de esta decisión: mi castellano, aunque falla un poco, sobre todo en el lexico, está bien controlado; el gallego, está en un nivel en que podo decir algo e también escribir. Además el gallego es un idioma que cada dia lucha contra un hado malvado que quiere que desaparezca, legado de una dictadura horrible.
Estoy en Santiago de Compostela, ciudad que conozco ahora casi como si fuera mi casa. Sin dudas lo ha sido por siete meses, más esto que estoy viviendo ahora. Aquí ,cada año, la Xunta de Galicia y el ILGA (Instituto de Lingua Galega) organizan cursos de galego para gente estranjera o españoles que quieran aprender este maravilloso idioma. Maravilloso por su historia y por su posibilidades espresivas. Una oración en castellano puede parecer complicada en esta lingua cuanto directa e inmediada en gallego. Además, el sonido, la musica de este habla lo convierten en un idioma perfecto para construir obras literarias, en prosa o en poesía. Por esto, aquí, después de tanta literatura, decidí escribir algo yo también. Así os doy un regalo: de vez en cuando pondré una composición mía o de otros autores. Que disfruteis de todo esto y disculpen si a veces algo no os parece digno del nombre de poesía. Yo sólo escribo bajo la influencia de autores valientes. Sólo son un emulo, nada más.
Seguirei sonando algún día
as torres da miña Catedral
vistas pola praza Quintana,
na vastidade do espacio
perdidas no tempo
Seguirei falando da miña terra
que xa non é Italia,
ela xa traicionoume
deixandome feito de sal
só a mirei por un momento.
Direi ola, bos días e boa sorte,
mentras or recordos fanse de barro,
deixando outra vez este estanque
no cal vivin sen darme de conta
sen reir e sen perdón.
Nessun commento:
Posta un commento