domenica 27 luglio 2008

Celso Emilio Ferreiro - A leución

Una poesia di Celso Emilio Ferreiro (cliccando il nome dell'autore appariranno dati e un po' di opere scelte). É uno dei miei poeti galeghi preferiti, con un livello di sarcasmo verso la vita tipicamente galego, una storia degna di essere vissuta e un impegno verso la costruzione di un mondo migliore. La poesia in questione é tratta da Viaxe ao país dos ananos libro scritto durante il suo periodo a Cuba.

A leución

Adeprender a vida é tan difícil
ou máis que resolver un crucigrama.
Tan difícil ou máis que unha pregunta
que houbera que facer na madrugada
cando tódolos arbres choran noite
i os galos cantan.

Adeprender a vida é moi difícil
i ademáis cansa.

Cando tes a leución medio sabida
non che sirve pra nada.

As cousas son así: imos e vimos,
sin enterarnos nunca do que pasa.
Pra saber a leución dámoslle voltas,
cando acaso mellor era non darllas.

Unha mazá, un verme,
unha chuvia caíndo, terca e mansa,
un discurso do alcalde,
unha vinganza,
unha muller parindo, unha bomba de nápalm.

Dámoslle voltas
sin enterarnos nunca do que pasa.

mercoledì 23 luglio 2008

Os consellos da pedra


l'ombra del pellegrino. Immagine presa de Flickr


O diario que me deixaches,
ainda aquí, conmigo,
mentre baixo as escaleiras
da sabia Quintana,
escoitando os consellos da pedra.

O meu dia acabouse cando te soltei,
non podo mirar máis cos meus ollos,
se non levo os teus por encima.

Non sei que pasou anoite,
quero lembralo,
outro dia máis, outro,
outros máis.

Perdome de volta no Franco,
chorando.

------------

Il giornale che mi lasciasti
ancora in mano
mentre scendo nella saggia Quintana
Ascoltando i consigli della pietra.

Il mio giorno é finito
quando ti ho lasciato.
Piú non posso guardare coi miei occhi,
Senza i tuoi, addosso.

Ignoro ancora quanto successo stanotte,
vorrei ricordarlo,
un giorno ancora, ancora,
Altri giorni ancora.

Mi perdo, prendendo per la Rua do Franco,
piangendo.

Sempre en Galiza


Santiago, vista dal Monte Pedroso. Foto mia, disponibile su Flickr


Desde ahora, de vez en cuando, escribiré también en castellano y gallego. Razones de esta decisión: mi castellano, aunque falla un poco, sobre todo en el lexico, está bien controlado; el gallego, está en un nivel en que podo decir algo e también escribir. Además el gallego es un idioma que cada dia lucha contra un hado malvado que quiere que desaparezca, legado de una dictadura horrible.
Estoy en Santiago de Compostela, ciudad que conozco ahora casi como si fuera mi casa. Sin dudas lo ha sido por siete meses, más esto que estoy viviendo ahora. Aquí ,cada año, la Xunta de Galicia y el ILGA (Instituto de Lingua Galega) organizan cursos de galego para gente estranjera o españoles que quieran aprender este maravilloso idioma. Maravilloso por su historia y por su posibilidades espresivas. Una oración en castellano puede parecer complicada en esta lingua cuanto directa e inmediada en gallego. Además, el sonido, la musica de este habla lo convierten en un idioma perfecto para construir obras literarias, en prosa o en poesía. Por esto, aquí, después de tanta literatura, decidí escribir algo yo también. Así os doy un regalo: de vez en cuando pondré una composición mía o de otros autores. Que disfruteis de todo esto y disculpen si a veces algo no os parece digno del nombre de poesía. Yo sólo escribo bajo la influencia de autores valientes. Sólo son un emulo, nada más.



Seguirei sonando algún día

as torres da miña Catedral

vistas pola praza Quintana,

na vastidade do espacio

perdidas no tempo


Seguirei falando da miña terra

que xa non é Italia,

ela xa traicionoume

deixandome feito de sal

só a mirei por un momento.


Direi ola, bos días e boa sorte,

mentras or recordos fanse de barro,

deixando outra vez este estanque

no cal vivin sen darme de conta

sen reir e sen perdón.